Bueno, hoy voy a dejar un hitzaldi que
he preparado. Está en euskera, pero es muy interesante, y os recomiendo que lo leais y penseis a cerca de ello.
Para los que no entienden euskera, aquí dejo una de las páginas donde he encontrado la información.
Pablo Pineda.
Nik, Pablo Pinedari buruz hitz egingo dizuet.1999, Pablo Pineda bere unibertsitateko tituloa lortzen zuen.Hau oso arrunta iruditu ahal zaizue, baina Pablo sindrome de Down dauka.Duela gutxi, “ Yo también “ pelikulan parte hartu zuen.Antzezpen horregatik San Sebatián zine festivalaren “ Concha de plata” lortu zuen, hoberen aktore mailan.
Pabloren historioa eredu bihurtu da sindrome down duten pertson askorengatik. Malagan jaio zen, 1975an. Bi anai handiak ditu.
7 urte zituenean Sindrome down zuela ba zekien galdetu zion maisu batek, eta bera ez zekienez zer zen baiets esan zion; baina maisua zer zen ez zekiela konturatu zen, eta zuzendariaren bulegoan zer zen azaldu zion. Guztia entzun eta ondoren Pablo galdetu zuen : “ hori ergela, tontoa naizela esan nahi du?” . Maisua ezetz esan zion, eta Pablo ia ikasten jarraitu ahal zuen galdetu zion, maisua baiets esan zion eta bera oso pozik jarri zen, baina ondoren arazoak hasi ziren: Beste umeek “ gizajoa, gaixo dago” esaten zuten, eta bera haserretzen zen.Baina ikasten jarraitu zuen. Batxillergora iritisi zenean, jendea harritu egiten zen, arrunta ez delako sindrome down duen mutil batek batxillergoa egitea.Eta ikaskideek legearen kontrakoa zen zerbait egin zuten: maisuei bera ikastetxean jarraitzen zuen ala ez bozkatzea eginarazi zuten.Baina azkenean ikastetxean jarrai
tu ahal zuen.Bere elkarrizketetan gogoratzen du nola txikia zenean bere jakin mina eta burugogorkeria oztopo guztiak gainditzera eraman ziotela.
Beste arazo bat berarentzat da gizartea sindrome down duten pertsonek umeak bezala tratatzen dutela. Hori oztopo handia dela esaten du. Berarentzat bere izeko horrela jokatzen zuen berarekin, eta amorru bat zela esaten zuen. Bere gurasoek gaua kanpoan igarotzen zutenean bere etxera joateko esaten ziola, eta beste gauza kaltegarri egiten zituen, adibidez gurina ogian igurtzea. Dakizuenez, sindrome down neska mutilen elikadura asko kontrolatu behar da.Eta bere izekoa hil zenean zoragarria izan zela esaten du . Erostera joan ahal zuen, dirua erabiltzen ikasi zuen. Afaria bera bakarrik prestatzen ikasi zuen…. Autonomiaz gozatu zuen.
Txikia zenetik gauzak bere kabuz egiten ikasi zuen. Adibidez, bere aita ikastetxera jasotzera joango zela esaten zion, eta gero ez zen agertzen. Eta orduan bera, autobusa hartu behar zuen eta etxera bakarrik joan behar zen. Baina lasai, beti zegoen bere familiako norbaitek egunkari baten atzean bera espiatzen, zaintzen.
Irakaspenean matrikulatu zen 1995an eta bi urte eta gero síndrome down buruz 6. kongreso mundialan parte hartu zuen. Lau urteetan bere titulua lortu zuen, eta lanean hasi zen. Ere parte hartzen du gizarte – ongizaterako jardueretan.
Aurteko martxoan, Córdobako ikastetxe batean klaseak ematen hasi zen, eta orain Psicopedagogía ikasten ari da, Malagako Udaletxeko oposaketak prestatzen dituen aldi berean.
Bere kasua Pascal Duquennerena gogoratzen du, beste actore bat, ere sindrome down zuena eta hoberen antzezpena saria lortu zuena Canneseko festivalean.
Bera itxaroten du bere filma jendea konzientziatzea, eta batez ere instituzioei pentsatzeko ematea, eta sindrome down duten pertsonen insertzio laboralaren garapena sustatzea.Beren ustez, arazoa da beste pertsonek ez dutela berak izan dituen aukerak, ez eskola egoki batera joateko aukera, ez bera duen familia.
Pablo hiztegi aparta du, eta hitzekin jolastea gustoko du. Agian horrexegatik amorru ematen dio bere filma catalanara bikoiztea.Berak esaten duenez hori eta gauzatxo batzuk hondatu egiten dute sindrome downeko pertsonen adimenaren irudia.
Beren ustez, filma ikusi eta gero psikologo eta hezitzaile asko konturatuko dira nola sindrome downeko pertsona batek haiek uste duten baina asko gehiago ikasi ahal dutela, batez ere artistiko eremuetan. Bere saria izan zen txistuak jaso zituen bakarra, eta esan zuen egun horietan horrekin amets egiten zuela.
Hala ere, ez du usten Concharen distira bera itsutzea.Bera aktorea ez dela esaten du, eta errealista da, zineman lan egitea oso zaila dela onartzen du, bere lanara itsultzea nahiago duela esaten du.
Amaitzeko, azalduko dizuet zergaitik aukeratu dudan gai hau hitzaldia egiteko. Nire ustez, guztiok, pertson arruntak, instituzioek, eta sindrome downeko neska mutil duten familiek kasu honetaz ikasi behar dugu: Nola lagundu ahal dugun pertson horiek bizitza osoa izateko, eta haiek nahi duten guztia lortu ahal dutela gu laguntzen badiegu. Benetan animatzen zaituztet Google-en bere izena jartzeko, eta bere elkarrizketa bat irakurtzeko, asko ikasten da.
Para los que no entienden euskera, aquí dejo una de las páginas donde he encontrado la información.
Pablo Pineda.
Nik, Pablo Pinedari buruz hitz egingo dizuet.1999, Pablo Pineda bere unibertsitateko tituloa lortzen zuen.Hau oso arrunta iruditu ahal zaizue, baina Pablo sindrome de Down dauka.Duela gutxi, “ Yo también “ pelikulan parte hartu zuen.Antzezpen horregatik San Sebatián zine festivalaren “ Concha de plata” lortu zuen, hoberen aktore mailan.
Pabloren historioa eredu bihurtu da sindrome down duten pertson askorengatik. Malagan jaio zen, 1975an. Bi anai handiak ditu.
7 urte zituenean Sindrome down zuela ba zekien galdetu zion maisu batek, eta bera ez zekienez zer zen baiets esan zion; baina maisua zer zen ez zekiela konturatu zen, eta zuzendariaren bulegoan zer zen azaldu zion. Guztia entzun eta ondoren Pablo galdetu zuen : “ hori ergela, tontoa naizela esan nahi du?” . Maisua ezetz esan zion, eta Pablo ia ikasten jarraitu ahal zuen galdetu zion, maisua baiets esan zion eta bera oso pozik jarri zen, baina ondoren arazoak hasi ziren: Beste umeek “ gizajoa, gaixo dago” esaten zuten, eta bera haserretzen zen.Baina ikasten jarraitu zuen. Batxillergora iritisi zenean, jendea harritu egiten zen, arrunta ez delako sindrome down duen mutil batek batxillergoa egitea.Eta ikaskideek legearen kontrakoa zen zerbait egin zuten: maisuei bera ikastetxean jarraitzen zuen ala ez bozkatzea eginarazi zuten.Baina azkenean ikastetxean jarrai
tu ahal zuen.Bere elkarrizketetan gogoratzen du nola txikia zenean bere jakin mina eta burugogorkeria oztopo guztiak gainditzera eraman ziotela.Beste arazo bat berarentzat da gizartea sindrome down duten pertsonek umeak bezala tratatzen dutela. Hori oztopo handia dela esaten du. Berarentzat bere izeko horrela jokatzen zuen berarekin, eta amorru bat zela esaten zuen. Bere gurasoek gaua kanpoan igarotzen zutenean bere etxera joateko esaten ziola, eta beste gauza kaltegarri egiten zituen, adibidez gurina ogian igurtzea. Dakizuenez, sindrome down neska mutilen elikadura asko kontrolatu behar da.Eta bere izekoa hil zenean zoragarria izan zela esaten du . Erostera joan ahal zuen, dirua erabiltzen ikasi zuen. Afaria bera bakarrik prestatzen ikasi zuen…. Autonomiaz gozatu zuen.
Txikia zenetik gauzak bere kabuz egiten ikasi zuen. Adibidez, bere aita ikastetxera jasotzera joango zela esaten zion, eta gero ez zen agertzen. Eta orduan bera, autobusa hartu behar zuen eta etxera bakarrik joan behar zen. Baina lasai, beti zegoen bere familiako norbaitek egunkari baten atzean bera espiatzen, zaintzen.
Irakaspenean matrikulatu zen 1995an eta bi urte eta gero síndrome down buruz 6. kongreso mundialan parte hartu zuen. Lau urteetan bere titulua lortu zuen, eta lanean hasi zen. Ere parte hartzen du gizarte – ongizaterako jardueretan.
Aurteko martxoan, Córdobako ikastetxe batean klaseak ematen hasi zen, eta orain Psicopedagogía ikasten ari da, Malagako Udaletxeko oposaketak prestatzen dituen aldi berean.
Bere kasua Pascal Duquennerena gogoratzen du, beste actore bat, ere sindrome down zuena eta hoberen antzezpena saria lortu zuena Canneseko festivalean.
Bera itxaroten du bere filma jendea konzientziatzea, eta batez ere instituzioei pentsatzeko ematea, eta sindrome down duten pertsonen insertzio laboralaren garapena sustatzea.Beren ustez, arazoa da beste pertsonek ez dutela berak izan dituen aukerak, ez eskola egoki batera joateko aukera, ez bera duen familia.
Pablo hiztegi aparta du, eta hitzekin jolastea gustoko du. Agian horrexegatik amorru ematen dio bere filma catalanara bikoiztea.Berak esaten duenez hori eta gauzatxo batzuk hondatu egiten dute sindrome downeko pertsonen adimenaren irudia.
Beren ustez, filma ikusi eta gero psikologo eta hezitzaile asko konturatuko dira nola sindrome downeko pertsona batek haiek uste duten baina asko gehiago ikasi ahal dutela, batez ere artistiko eremuetan. Bere saria izan zen txistuak jaso zituen bakarra, eta esan zuen egun horietan horrekin amets egiten zuela.
Hala ere, ez du usten Concharen distira bera itsutzea.Bera aktorea ez dela esaten du, eta errealista da, zineman lan egitea oso zaila dela onartzen du, bere lanara itsultzea nahiago duela esaten du.
Amaitzeko, azalduko dizuet zergaitik aukeratu dudan gai hau hitzaldia egiteko. Nire ustez, guztiok, pertson arruntak, instituzioek, eta sindrome downeko neska mutil duten familiek kasu honetaz ikasi behar dugu: Nola lagundu ahal dugun pertson horiek bizitza osoa izateko, eta haiek nahi duten guztia lortu ahal dutela gu laguntzen badiegu. Benetan animatzen zaituztet Google-en bere izena jartzeko, eta bere elkarrizketa bat irakurtzeko, asko ikasten da.
No hay comentarios:
Publicar un comentario